the grass always seems greener on the other side..
Door: anettaarends
Blijf op de hoogte en volg Anetta
05 Maart 2012 | Verenigde Staten, Fremont
Hoi hoi !
Daar was ik weer met een spannend blog verhaal, nouja heel erg spannend zal het niet worden, maar zal proberen er wat van te maken. Heb mijn agenda al naast me neergelegd, kan ik daar een beetje door heen bladeren en krijg ik weer ideeën voor wat ik wil schrijven.
Laten we er gewoon mee beginnen met hoe ik me hier nu voel. Het is niet het droomjaar waar andere mensen mij over verteld hebben. Maar ik denk dat daar verschillende redenen voor zijn. Om te beginnen dat dit een hele impulsieve beslissing is geweest en we er eigenlijk maar een week over na hebben gedacht. Ten tweede hoorde ik pas 4 dagen voor mijn vertrek waar ik heen zou gaan, ’t was een soort van opvang gezin, ze zouden me daar gewoon een paar weken houden en daarna doorsturen naar het andere gezin. Ik had besloten dat ik niet nog een keer wou verhuizen, en mijn jaar bij hun zou willen doorbrengen. Daar is het denk ik fout gegaan, deze familie was er niet op voorbereid om een exchange student in huis te hebben voor een jaar. Daarnaast had ik heimwee en was ik toch redelijk ziek. Het was gewoon een hele slechte start voor mij. En nu ik terug kijk denk ik toch wel goh, misschien had ik het zelf iets anders moeten aanpakken, maar kon in die tijd gewoon niet accepteren dat Lynda zei: I love you, en een arm om me heen sloeg. Nu zie ik in dat ze gewoon het beste met me voor had. Maar door alle kleine conflicten die plaats vonden liep het gewoon niet lekker meer. Vandaar ook het besluit om naar een ander gastgezin te gaan. Ooit van het gezegde gehoord “Het gras lijkt altijd groener aan de overkant? ” Daar was dit keer ook sprake van. Ik ben blij dat de Edgars mij in huis wouden nemen voor de andere helft van het jaar, maar helaas waren zij hier ook helemaal niet op voorbereid. Ze hebben nog 5 andere kinderen in huis & ze gaan dit jaar verhuizen. Waar komt het op neer? Eigenlijk gewoon geen tijd voor mij. Ze doen hun best & ik doe mijn best, als er problemen zijn dan praten ze er ook over. Denk dat dat wel een heel belangrijke factor is, de open communicatie. Misschien word het wel niet altijd even goed uitgedrukt, maar goed, jij snapt um hè mam ;) Met Bill, Lynda en Christie kan ik het nu weer hartstikke goed vinden, daar ben ik wel heel blij om. Als ik er nu gewoon ff uit moet en met iemand wil praten, dan kan ik daar heen gaan. Dat is toch wel een fijn idee, het had ook heel anders kunnen zijn. Ik denk dat de plaats waar ik woon en de school waar ik heen ga ook heel veel invloed hebben op mijn verblijf hier. Ik woon namelijk in Fremont (daar is bijna niks te doen) en ga naar school in Oldfort (totaal niks te doen;p)Oldfort is een gemeenschap waar de mensen echt heel close met elkaar zijn. De mensen die daar geboren zijn die zullen daar altijd blijven wonen, de ouders van mijn klasgenoten zijn met elkaar naar school gegaan. Ze kennen elkaar door en door, en dat is dus ook het geval met mijn eigen klas. Ze zijn met elkaar naar de kleuterschool gegaan, de zelfde basisschool & ook dezelfde highschool. Dit maakt het ontzettend moeilijk voor mij om er echt bij te horen. Iedereen vind me wel aardig etc. maar ik zal nooit deel uitmaken van hun groep, en voor mij word het steeds lastiger om dat te accepteren. Ik wil het zo graag, maar het lukt me niet. Nu krijg ik wel heel verstandig advies van het thuisfront: Ach wat maakt het nou uit geniet er gewoon van!! & misschien is dat wel het beste om te doen…… Ok nu is het genoeg geweest met dit emotionele gedoe ;).
Deze maand is er verder eigenlijk niet veel spannends gebeurd. We hebben de verjaardagen van Lily en Liam gevierd. Sue had 2 ontzettend mooie taarten gemaakt, Thomas de trein voor Liam en een knal roze kasteel voor Lily. En wat was het lekker, hahaha!
We hebben wel de senior night gehad. Donderdag avond, de 16e, werden tijdens de rust alle seniors die deel uitmaakten van het girls basketbal team omgeroepen en het veld opgeleid door de ouders. Helaas konden geen van mijn ouders aanwezig zijn & dus leidde Luke me het veld op. We kregen mooie bloemen, emmertje met allemaal lekkers, een ballon en een lekkere taart. ‘t was echt super!!
De basketbal is nu helaas ten einde gekomen. We hebben vorige week onze laatste wedstrijd gespeeld tegen Toledo Christian en helaas verloren, als we hadden gewonnen dan waren we door geweest naar de kampioenschappen, maar helaas het had niet zo mogen zijn. Heb een geweldige tijd gehad als DE team manager :) Nu beginnen de spring sports, heb me zelf opgegeven voor track en wil dan eigenlijk lange afstand (rennen) gaan doen. Hopelijk hou ik dit langer vol dan de basketbal haha.
Maar het aftellen van het jaar is nu wel begonnen hoor, tis nog maar een kleine 3 maandjes.. & dan komen mam en Fem naar de USA om samen met mij mijn graduation te vieren, vind het super dat jullie daar bij zijn! Gaat een hele mooie tijd worden! :)
Wil nogmaals iedereen bedanken voor de kaartjes en geweldig leuke pakketjes (fam. Kappe) die jullie mij gestuurd hebben. Supersupersuper!
& als laatste wil ik mijn ontzettend lieve broer een geweldige verjaardag toe wensen! Hoop dat je een hele leuke dag hebt Rem ;)
Liefs Anetta
Daar was ik weer met een spannend blog verhaal, nouja heel erg spannend zal het niet worden, maar zal proberen er wat van te maken. Heb mijn agenda al naast me neergelegd, kan ik daar een beetje door heen bladeren en krijg ik weer ideeën voor wat ik wil schrijven.
Laten we er gewoon mee beginnen met hoe ik me hier nu voel. Het is niet het droomjaar waar andere mensen mij over verteld hebben. Maar ik denk dat daar verschillende redenen voor zijn. Om te beginnen dat dit een hele impulsieve beslissing is geweest en we er eigenlijk maar een week over na hebben gedacht. Ten tweede hoorde ik pas 4 dagen voor mijn vertrek waar ik heen zou gaan, ’t was een soort van opvang gezin, ze zouden me daar gewoon een paar weken houden en daarna doorsturen naar het andere gezin. Ik had besloten dat ik niet nog een keer wou verhuizen, en mijn jaar bij hun zou willen doorbrengen. Daar is het denk ik fout gegaan, deze familie was er niet op voorbereid om een exchange student in huis te hebben voor een jaar. Daarnaast had ik heimwee en was ik toch redelijk ziek. Het was gewoon een hele slechte start voor mij. En nu ik terug kijk denk ik toch wel goh, misschien had ik het zelf iets anders moeten aanpakken, maar kon in die tijd gewoon niet accepteren dat Lynda zei: I love you, en een arm om me heen sloeg. Nu zie ik in dat ze gewoon het beste met me voor had. Maar door alle kleine conflicten die plaats vonden liep het gewoon niet lekker meer. Vandaar ook het besluit om naar een ander gastgezin te gaan. Ooit van het gezegde gehoord “Het gras lijkt altijd groener aan de overkant? ” Daar was dit keer ook sprake van. Ik ben blij dat de Edgars mij in huis wouden nemen voor de andere helft van het jaar, maar helaas waren zij hier ook helemaal niet op voorbereid. Ze hebben nog 5 andere kinderen in huis & ze gaan dit jaar verhuizen. Waar komt het op neer? Eigenlijk gewoon geen tijd voor mij. Ze doen hun best & ik doe mijn best, als er problemen zijn dan praten ze er ook over. Denk dat dat wel een heel belangrijke factor is, de open communicatie. Misschien word het wel niet altijd even goed uitgedrukt, maar goed, jij snapt um hè mam ;) Met Bill, Lynda en Christie kan ik het nu weer hartstikke goed vinden, daar ben ik wel heel blij om. Als ik er nu gewoon ff uit moet en met iemand wil praten, dan kan ik daar heen gaan. Dat is toch wel een fijn idee, het had ook heel anders kunnen zijn. Ik denk dat de plaats waar ik woon en de school waar ik heen ga ook heel veel invloed hebben op mijn verblijf hier. Ik woon namelijk in Fremont (daar is bijna niks te doen) en ga naar school in Oldfort (totaal niks te doen;p)Oldfort is een gemeenschap waar de mensen echt heel close met elkaar zijn. De mensen die daar geboren zijn die zullen daar altijd blijven wonen, de ouders van mijn klasgenoten zijn met elkaar naar school gegaan. Ze kennen elkaar door en door, en dat is dus ook het geval met mijn eigen klas. Ze zijn met elkaar naar de kleuterschool gegaan, de zelfde basisschool & ook dezelfde highschool. Dit maakt het ontzettend moeilijk voor mij om er echt bij te horen. Iedereen vind me wel aardig etc. maar ik zal nooit deel uitmaken van hun groep, en voor mij word het steeds lastiger om dat te accepteren. Ik wil het zo graag, maar het lukt me niet. Nu krijg ik wel heel verstandig advies van het thuisfront: Ach wat maakt het nou uit geniet er gewoon van!! & misschien is dat wel het beste om te doen…… Ok nu is het genoeg geweest met dit emotionele gedoe ;).
Deze maand is er verder eigenlijk niet veel spannends gebeurd. We hebben de verjaardagen van Lily en Liam gevierd. Sue had 2 ontzettend mooie taarten gemaakt, Thomas de trein voor Liam en een knal roze kasteel voor Lily. En wat was het lekker, hahaha!
We hebben wel de senior night gehad. Donderdag avond, de 16e, werden tijdens de rust alle seniors die deel uitmaakten van het girls basketbal team omgeroepen en het veld opgeleid door de ouders. Helaas konden geen van mijn ouders aanwezig zijn & dus leidde Luke me het veld op. We kregen mooie bloemen, emmertje met allemaal lekkers, een ballon en een lekkere taart. ‘t was echt super!!
De basketbal is nu helaas ten einde gekomen. We hebben vorige week onze laatste wedstrijd gespeeld tegen Toledo Christian en helaas verloren, als we hadden gewonnen dan waren we door geweest naar de kampioenschappen, maar helaas het had niet zo mogen zijn. Heb een geweldige tijd gehad als DE team manager :) Nu beginnen de spring sports, heb me zelf opgegeven voor track en wil dan eigenlijk lange afstand (rennen) gaan doen. Hopelijk hou ik dit langer vol dan de basketbal haha.
Maar het aftellen van het jaar is nu wel begonnen hoor, tis nog maar een kleine 3 maandjes.. & dan komen mam en Fem naar de USA om samen met mij mijn graduation te vieren, vind het super dat jullie daar bij zijn! Gaat een hele mooie tijd worden! :)
Wil nogmaals iedereen bedanken voor de kaartjes en geweldig leuke pakketjes (fam. Kappe) die jullie mij gestuurd hebben. Supersupersuper!
& als laatste wil ik mijn ontzettend lieve broer een geweldige verjaardag toe wensen! Hoop dat je een hele leuke dag hebt Rem ;)
Liefs Anetta
-
05 Maart 2012 - 17:44
Remmelt Jan:
Achjaa.. de tijd is zo weer voorbij. Voor je het weet zit je hier weer.
Ik ben zeer benieuwd wat er 8 maart binnenkomt vanuit Amerika haha.
Wordt vast een mooie belevenis de komende 3 maanden en wanneer Mam en Femke je weer uit Amerika komen halen.
Nog veel plezier de komende 3 maand ;) -
05 Maart 2012 - 20:15
Anetta:
Dankje wel rem ! ;) -
07 Maart 2012 - 11:56
Tante Ludy:
Hallo Anetta.Ja als je alles van te voren wist ......Maar dat is meestal niet zo en in dehectiek van het moment gaat dat wel eens mis.Gelukkig is alles toch nog redelijk goed gekomen,had ook nog wel anders gekunt moet je maar denken.Probeer er toch nog maar van te geniete,drie maanden zijn zo om en dan moet je hier weer wennen.
Toch nog veel plezier.
gr tante Ludy -
08 Maart 2012 - 21:55
Henk En Gea:
Nog 87 dagen .............. Super, dat je moeder en Femke jou komen halen en dat je daarnaast nog een paar weken rond kunt toeren. En ja, het gras lijkt bij een ander altijd groener, maar Anetta, ik denk dat je de ervaringen die je nu hebt in ieder ander gezin ook zou hebben. Je zit eigenlijk de hele tijd op elkaars lip. Het is logisch dat dit met spanningen en tegenstellingen gepaard gaat. Heel anders dan even bij elkaar op bezoek gaan en dan weer naar je eigen huis. Wel fijn dat je het met je eerste gezin weer een beetje bij hebt kunnen leggen. Ze zeggen wel eens: 'de laatste loodjes wegen het zwaarst', maar ik hoop voor jou dat de laatste maanden de beste maanden worden. Het lijkt me dat je in ieder geval een wat relaxter gevoel krijgt nu je af kunt tellen.En, misschien denk je straks als je thuis bent wel: back to the USA. (Laat je moeder het maar niet horen). We zien je in de zomer.
Liefs,
Henk en Gea -
10 Maart 2012 - 09:55
Sijbrig:
Hoi Anetta,
Leuk weer een verhaal van je te lezen. Jammer dat het allemaal wat anders loopt of is gelopen dan je had verwacht en gehoopt misschien maar na dit jaar ben je zo veel ervaring rijker. De laatste drie maanden vliegen vast voorbij en voor het weet zit je weer in Nederland. Geniet er maar van de mooie dingen en de mindere leuke gewoon langs je heen laten glijden.
Groeten, Sijbrig
-
14 Maart 2012 - 23:47
Irma :
Hee
Heb net al je verslagen gelezen. Echt mooi hoe je alles zo beschrijft en hie je nog tijd kan vinden om te schrijven!!
Ik hoop dat de laaste tijd die je er nu nog zit geweldig worden!!
X Irma -
27 Maart 2012 - 06:42
Sybrig:
Nog een erg verlate reactie van mij... Anetta welkom in het echte leven, Wiebe riep altijd al "Niets is wat het lijkt" en het klopt.
Alles wat je mee maakt vormt je en maakt jou tot wie jij bent, maar jij bent de schrijver van jouw verhaal en jij bepaalt, als je de leiding neemt, zelf hoe de lijnen lopen.
Dag mooie meid :) xxxxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
